به گزارش پایگاه خبری ایرانیان فردا، روزنامه پیام استان سمنان نوشت: در ابتدای هفتۀ جاری رئیس‌جمهور کشورمان در مراسم رونمایی از دستاوردهای کمیتۀ امداد امام‌خمینی(ره)، از وزیر رفاه خواستند که رفع فقر مطلق را در اولویت کاری خود قرار دهد. ایشان خودکفایی خانواده‌ها را مهم دانسته و تأکید رهبری بر توانمندسازی با حفظ کرامت محرومان را یادآور شدند.

بدیهی است که توجه رئیس‌جمهور به این مسائل و اصرارشان بر تحقق آن‌ها در کوتاه‎مدت، شایستۀ تقدیر است؛ ایشان به‌ویژه اظهار امیدواری کردند که تا پایان سال 1400 در کشور ما فقر مطلق ریشه‌کن شود و گفتند به‌عنوان یک طلبه نمی‌توانند ببینند که مردم مشکل دارند و از کمیتۀ امداد، بنیاد مستضعفان، خیریه‌ها و به‌ویژه از وزیر رفاه خواستند رفع فقر را در دستور کار خود قرار دهند و فوراً به آن اقدام کنند.
گرچه توجه رئیس‌جمهور به معضل فقر که چهرۀ جامعۀ اسلامی ما را زشت جلوه می‌دهد، ستودنی است، باید گفت آیا هم‌اکنون که قریب به 44 سال از استقرار جمهوری اسلامی می‌گذرد و نزدیک به دو سال از عمر مجلس انقلابی و بیش از شش ماه از آغاز به کار دولت سیزدهم سپری شده است، وجود میلیون‌ها نفر در زیر خط فقر برازندۀ کشور قدرتمند و غنی ایران و متناسب با اهداف و وعده‌های مسئولان است؟ آیا می‌دانید هم‌اکنون طبق آمار، چند درصد از مردم ما دچار فقر مطلق بوده و چند درصد زیر خط فقر زندگی می‌کنند؟

همان گونه که خوانندگان گرامی می‌دانند، وقتی افراد در وضعیتی قرار دارند که در آن، از منابع ضروری برای ادامۀ زندگی به‌کلی محروم هستند به‌طوری‌که در تداوم زندگی دچار مشکل بوده و نمی‌توانند نیازهای اساسی خود را ازقبیل خوراک، پوشاک و سرپناه را تأمین کنند، اصطلاحاً به فقر مطلق دچارند و در حال حاضر به نظر می‌رسد در کشور ما باید تا چند سال دیگر دولت‌ها چشم امیدشان به کمیتۀ امداد و بنگاه‌های خیریه و صدقۀ مردم باشد تا خیل عظیم مردمی را که متأسفانه در فقر مطلق به سر می‌برند، تحت پوشش قرار دهند؛ اما با اینکه کمیتۀ امداد امام‌خمینی(ره) نهادی مقدس بوده و بنیان‌گذاران آن قصد خیر داشتند، آیا در کشوری که قریب به 10درصد از منابع جهان را در اختیار دارد، برازنده است که برخی از مردم با صدقه و انفاق دیگران و همت کمیتۀ امداد امام‌خمینی(ره) زندگی کنند؟ از سوی دیگر، آیا در طی چند روز باقی‌ماندۀ سال 1400 امکان آن وجود دارد فقر مطلق را ریشه‌کن کرد؟!

واضح است در کشوری که تورم در بهمن گذشته نسبت به سال قبل حدود 40درصد بوده و مجلسیان ما بدون درنظرگرفتن قانون تناسب درآمد با تورم، مقرر کردند 10درصد به حقوق‌ها اضافه شود، قطعاً عدۀ کثیری برای گذران زندگی خود دچار مشکل خواهند شد و اتفاقاً این نوع قانون‌گذاری موجب می‌شود عدۀ بیشتری زیر خط فقر بروند.
با این نگاه، نه‌تنها فقر و ناداری از جامعه ریشه‌کن نمی‌شود، بلکه زندگی فقیرانه سیری صعودی را طی می‌کند. اثبات این مدعا کار چندان دشواری نیست؛ کافی است نگاهی به زندگی مردم کم‌درآمد بیندازیم تا بتوانیم در این زمانی که به شب عید نزدیک می‌شویم، به عمق فلاکت پی ببریم.

نگارنده به یاد دارد روزگاری نه‌چندان دور، عید نوروز برای مردم اهمیت خاصی داشت و خرید شب عید یکی از رسم‌های خوب و پسندیده بود و در چند روز اول عید مردم دسته‌دسته به دیدار یکدیگر و دیده‌بوسی می‌رفتند و به خویشاوندان، دوستان، همسایگان و آشنایان دور و نزدیک خود سر می‌زدند. عده‌ای دیگر هم برای سیاحت و زیارت به مسافرت‌های خارج از کشور می‌رفتند و به نظر می‌رسید همگان منتظر زندگی تازه‌ای هستند؛ ولی شوربختانه چند سالی است این رسم پسندیده کم‌فروغ و در بعضی حالات منسوخ شده است. به‌طور قطع یک دلیل آن متناسب‌نبودن درآمدها و قیمت‌هاست؛ در جایی که خرید پسته و آجیل و میوه و شیرینی برای برخی از افراد به رؤیا تبدیل شده و عده‌ای دیگر در زندگی عادی خود برای تهیۀ مایحتاج اولیه دچار مشکل هستند، نباید توقع داشته باشیم طی سیزده روز رفت‌وآمد و دیدوبازدید رونق داشته باشد یا افراد کم‌درآمد بتوانند به کشورهای دیگر سفر کنند و بزرگان فامیل که اغلب بازنشسته هستند، با اسکناس‌های نو و تانخورده پذیرای کوچک‌ترها باشند؛ لذا همان گونه که رئیس‌جمهور در جای دیگر گفتند، باید همۀ دولتمردان رسیدگی به فقرا و نیازمندان را در اولویت قرار دهند و همۀ تصمیماتشان مبتنی بر آن باشد و هیچ اقدامی ازسوی دولت نباید باعث تشدید فشار اقتصادی بر آحاد کم‌برخوردار جامعه شود؛ ولی شوربختانه مجلس انقلابی افزایش حقوق آن فرد برخوردار را که حدود چهل‌میلیون تومان در ماه حقوق می‌گیرد، با آن کسی که پنج‌میلیون دریافت می‌کند، هر دو 10درصد تعیین کرده! یعنی حدود چهارمیلیون تومان به حقوق افراد برخوردار و حدود پانصدهزار تومان به حقوق افراد کم‌برخوردار اضافه می‌شود. اینجاست که باید گفت سالی که نکوست از بهارش پیداست.

در پایان امیدواریم حال که وعدۀ دولت بر این مدار بوده که در پرداخت‌ها عدالت داشته باشد و سرلوحۀ کارش این بوده که با رشد اقتصادی، افزایش تولید و اشتغال‌زایی، فقر در هر شکل آن به‌ویژه فقر مطلق را ریشه‌کن کند، این وعده صرفاً از روی احساسات و سخنان دلسوزانه نبوده باشد؛ بلکه با قوانین محکم مجلس و عمل قاطع دولت و عزم همۀ مردم کشور کاری کنیم که مردممان دیگر به کمیتۀ امداد و بنگاه خیریه نیاز نداشته باشند؛ مگر افراد معلول و ناتوان که آن هم وظیفۀ دولت و بهزیستی است که هزینۀ آنان را تقبل کند.