به گزارش ایرانیان فردا، یکشنبۀ هفتۀ جاری یعنی پنجم تیر مطابق با 26 ژوئن، روز جهانی مبارزه با مواد مخدر بود. در کشور ما همۀ مسئولان عالی‌رتبه از مردم تقاضا داشتند با عزم همگانی در این زمینه تلاش کنند تا مواد افیونی و روان‌گردان که موجب آسیب‌های اجتماعی فراوان است، در جامعۀ ما ریشه‌کن شود.

بد نیست بدانیم پیدایش و استفاده از مواد مخدر در جهان و ایران سابقۀ هفت‌هزارساله دارد. طبق نوشتۀ هرودوت تاریخ‌نگار، ایرانیان این مواد را از هزاران سال قبل می‌شناختند و مصریان برای مداوای بیماران خود به‌ویژه در اعمال جراحی به کار می‌گرفتند و پزشکانِ بعد از اسلام مثل ابوعلی‌سینا و محمد زکریای رازی نیز از آن برای درمان بیماران بهره می‌بردند؛ اما سوءمصرف این مواد خانمان‌برانداز مطرح نبوده تا آنکه ابوریحان بیرونی اولین دانشمند مسلمانی بود که اعتیاد به این مواد را متوجه شد.

گفتنی است پیروان حسن صباح از حشیش برای از پا درآوردن دشمنان خود استفاده می‌کردند تا آنکه شوربختانه از قریب به صد سال قبل، تریاک به‌عنوان وسیله‌ای برای تفریح و فرورفتن در حالت خلسه، در کشورمان شیوع پیدا کرد؛ طوری‌که هم‌اکنون قریب به چهارمیلیون نفر گرفتار آن هستند و اعتیاد چون طناب داری بر حلقوم هم‌وطنان ما به‌ویژه جوانان فشار می‌آورد.

در افغانستان سالانه هزاران تن تریاک تولید می‌شود و با اینکه نیروهای زیادی از نظامیان غیورمان جان خود را در راه جلوگیری از ورود و توزیع آن از دست می‌دهند، بخشی از آن در کشورمان پخش می‌شود و سالانه ده‌ها هزار معتاد به آمار معتادانمان اضافه می‌شود؛ مضافاً اینکه هم‌اکنون تنوع این مواد خانمان‌سوز باعث شده جوانان ما بیشتر درگیر آن شوند. از حشیش که عوارض مغزی ایجاد می‌کند، گرفته تا مشتقات آن ازجمله گراس، ماری‌جوانا، گل، علف و…، نسل جوان ما را نشانه گرفته‌اند. در گذشته که تریاک سنتی روی کار بود، اگر به کسی می‌گفتند «شیره‌ای»، به‌منزلۀ فحش بود و موجب خجالت می‌شد؛ ولی هم‌اکنون وفور هروئین و مرفین بیداد می‌کند و مواد شیمیایی دیگری که از کوکائین می‌گیرند یا قرص‌های ال‌اس‌دی، اکستازی و خلاصه مواد دیگری که نگارنده شنیده، مثل کتامین و آمفتامین که مشتقات آن شیشه و کراک و… است، مثل خوره جوانی و سرزندگی جوانان این مرزوبوم را می‌خورد و زمینه‌ساز اکثر آسیب‌های اجتماعی ازقبیل دزدی، خیانت، طلاق و همچنین آسیب‌های جدی به مغز و روح و روان و نهایتاً مرگ زودرس در فلاکت و بدبختی است.

بی‌شک یکی از دلایل عمدۀ طلاق همین مصرف مواد مخدر است که عامل آزار روحی خانواده‌هاست. این مواد نکبت‌بار باعث شده تا زنان بی‌پناه و بی‌سرپرست زیاد شده و کودکان بی‌گناه در وضعی اسفناک قرار گرفته و در آتش فقر و نداری بسوزند؛ بااین‌حال، اگر به ریشۀ این موضوع توجه کنیم، اکثر معتادان اعتیادشان را با سیگار و قلیان آغاز کرده‌اند.

برحسب اطلاعی که این‌جانب کسب کرده‌ام، در استانمان که استان کم‌جمعیتی است، حدود 120 فروشگاه و مغازۀ محصولات دخانی مجوز رسمی دارند و تعداد زیادی نیز در صف دریافت پروانه هستند و معمولاً شلوغی این نوع مغازه‌ها کمتر از مغازه‌های لبنیاتی شیر و ماست نیست و به‌طور قطع میزان مصرف سیگار و تنباکوی چندسیب، نعناعی و با طعم میوه‌هایی چون پرتقال و بلوبری و… از میزان مصرف بعضی از مواد غذایی ضروری برای جوانان بیشتر است. از سوی دیگر، حدود هزار سفره‌سرای سنتی وجود دارد که اغلب دختران و پسران بدون رعایت برخی شئونات رایج، مشتری پروپاقرص آن‌ها هستند.

به‌راستی مسئولان ما نمی‌دانند که مواد دخانی عامل اصلی سرطان به‌ویژه سرطان دستگاه گوارش و مری و نای است؟ صدور این‌همه مجوز آیا دلیل قانع‌کننده‌ای دارد؟ آیا ایشان نمی‌دانند نتیجۀ این قلیان‌کشی‌ها این می‌شود که اخیراً در مهم‌ترین مرکز فرهنگی یعنی در یکی از دانشگاه‌ها بین دختران و پسران آدامسی با طعم توت‌فرنگی پخش شد که حاوی مواد مخدر بود و مصرف‌کنندگان آن حالت وحشی‌گری و زامبی‌گونه پیدا کرده بودند؟

در پایان نگارنده به مسئولان مربوط هشدار می‌دهد این که گفته می‌شود مواد مخدر زیادی از قاچاقچیان کشف می‌شود و نمونۀ آن کشف و ضبط شصت کیلوگرم شیشه توسط نیروی انتظامی در مدت اخیر است، خوب است؛ ولی مصرف تریاک و گل رو به فزونی است و ازآنجایی‌که مصرف گل و شیشه نسبتاً راحت‌تر است، مواد رایج بین جوانان شده است و با اینکه اثر گرانی و تورم نیز موجبات ازهم‌پاشیدگی برخی از خانواده‌ها را فراهم کرده، یقیناً عامل اصلی فروپاشی خانواده‌ها اعتیاد است.