به گزارش ایرانیان نقل از روزنامه پیام استان سمنان،‌‌‌ در جلسۀ اخیر هیئت‌دولت، رئیس‌جمهور محترم مردمی‌بودن دولت سیزدهم را یادآور شد و برترین جهت‌گیری و عدالت‌محوری را موضوع اصلی گفتمان دولت قلمداد کرد. او بی‌اعتنایی به افکار عمومی را خطای نابخشودنی دانست و دستگاه‌های دولتی را موظف کرد تا با مردم ارتباط بهتر و مؤثرتری برقرار کنند. به نظر می‌رسد اگر دولت‌مردان بخواهند این دستورات و رهنمودها را عملیاتی کنند، باید برای حل مشکلات اقتصادی که البته بعضی از آن‌ها سال‌هاست دامنگیر مردم این مرزوبوم است، اقدام عاجل نمایند. گرچه احتمال رفع کل معضلات اقتصادی در یک بازۀ زمانی محدود امکان‌پذیر نیست، توقع افکار عمومی این است لااقل این دولت که با مجلس و دیگر دستگاه‌های حاکمیتی هماهنگ است، فرصت‌سوزی نکند و با تلاش مضاعف و اقدامی عاجل برای اصلاح امور اقتصادی عمل کند. هم‌اکنون عامۀ مردم با مشکلات عدیدۀ اقتصادی دست‌به‌گریبان هستند و طبق برخی آمارها مصرف بعضی از مواد ضروری به نصف کاهش پیدا کرده است. از آن سو، درآمد سرانۀ اقشار حقوق‌بگیر باتوجه‌به تورم سرسام‌آور بسیار اندک است و اگر نگاهی به آمار اختلاف درآمد سرانۀ مردم ایران و مردم کشورهای غنی جهان بیندازیم، به‌خوبی مشخص خواهد شد مردم ما در چه تنگنای اقتصادی وخیمی قرار دارند. امروز درآمد سرانۀ برخی از کشورها از چهل‌هزار دلار گذشته؛ یعنی حدوداً به ۱۲۰میلیارد ریال رسیده است. از سوی دیگر، عملکرد بانک‌های معتبر در کشورهایی چون سوئیس یا فرانسه طوری است که با بهترین روش، سرمایه‌ها را به‌سمت تولید سوق می‌دهد و سود بانکی بسیاری از کشورهای جهان به ۴درصد هم نمی‌رسد. اگر ما همان روش مؤسسات قرض‌الحسنه‌ای را که اول انقلاب در پی آن بودیم، ضابطه‌مند می‌کردیم، به‌طور قطع هم‌اکنون از آن دسته کشورهایی نبودیم که با بیشترین بهره‌های بانکی، اقتصاد خود را اداره کنیم. قرض‌الحسنه یا همان وام نیکو که در چهارده آیه از سوره‌های قرآن مجید بدان اشاره شده است و رفتاری باارزش است، باعث شکوفایی اقتصاد و نقطۀ مقابل قرض ربوی محسوب می‌شود.
آرام‌آرام مؤسسات قرض‌الحسنه به بانک تبدیل شدند و بانک‌ها با بهرۀ حدود ۲۰درصد به مردم وام دادند و برخی از آنان نیز به‌طورکلی از میان برداشته شدند یا با تبدیلشدن به بانک، سرمایههای مردم را به یغما بردند و این در حالی است که در جهان لااقل پنجاه کشور با بهرۀ کمتر از ۵درصد امورات بانکی خود را اداره می‌کنند. بقایای مؤسسات قرض‌الحسنه که افراد باایمان آن‌ها را حفظ کرده‌اند، ادعا دارند با بهرۀ ۴درصد که به آن «مزد کار» اطلاق می‌شود، صندوق‌های خود را اداره می‌کنند که البته باتوجهبه پرداخت وام کم، چندان نمی‌توانند مشکلات اقتصادی را حل کنند.
به‌راستی اگر بانک‌های ما درجهت افزایش تولید کمک می‌کردند، هم‌اکنون به‌لحاظ اقتصادی در چه موقعیتی قرار داشتیم؟ آیا کشورهایی چون سوئد، ژاپن، آمریکا، کانادا، دانمارک، نروژ، عربستان سعودی و ده‌ها کشور دیگر که وام‌هایی با بهرۀ ناچیز در اختیار شهروندان خود قرار می‌دهند، بهتر به اقتصاد کمک می‌کنند یا کشورهایی چون ایران، زیمباوه، ونزوئلا، گینه و چند کشور فقیر دیگر؟ به‌راستی اگر مدعی بانکداری اسلامی هستیم، چرا باید بانک‌های ما با بهره‌های خود تحت‌عناوین مضاربه، مشارکت، مساقات، مزارعه و… طوری عمل کنند که تصور شود برخی کشورها نسبت به ما توجه بیشتری به قرض‌الحسنه و آیات قرآن داشته‌اند؟
در پایان، نظیر گفتۀ رئیس‌جمهور، از مردان اقتصادی کشورمان تقاضا می‌شود همان گونه که می‌گفتید سه‌روزه مشکل بورس را حل می‌کنید یا تورم را به حداقل می‌رسانید، مشکلات تولید داخلی را طوری سامان دهید که به کشورهای زورگو نیاز نداشته باشیم. زمان چون تندباد می‌گذرد و روزی متوجه خواهیم شد که اندر خم یک کوچه‌ایم. بیایید با اصلاح امور بانکداری و ازطریق باارزش‌ساختن ریال و منطقی‌نمودن میزان بهرۀ بانکی، به آن وعده‌هایی که به مردم دادید، عمل کنید تا مردم ضمن دعاگویی به جان شما، با همدلی و همراهی با شما، کشوری با وضعیت اقتصادی مناسب بسازند.