شجریان، هنرمندی عاشق مردم ایران_ابوالقاسم کواکبیان ،روزنامه پیام استان سمنان
عدل و عدالت یکی از مفاهیم بسیار مهم به‌ویژه در علوم انسانی و کشورداری است و در دین مبین اسلام جایگاه مخصوصی دارد؛ به‌طوری‌که قریب به ۲۹ آیه مستقیماً به اهمیت عدالت اشاره کرده‌اند و در بسیاری از آیات دیگر خداوند سبحان در زمینۀ ظلم و آثار زیان‌بار آن به‌طور مکرر با ما سخن گفته است. در طول تاریخ نیز همۀ مصلحان با شعار برپایی عدالت پا به عرصۀ رقابت با ستمگران گذاشته‌اند و در همۀ ادوار انسان‌های برخوردار، در برابر اجرای عدل و برابری بین خود و مظلومان و محرومان مقاومت کرده‌اند.
بدیهی است عدالت با تساوی تفاوت دارد؛ چون خداوند هیچ دو انسانی را به یک شکل نیافریده و هر فردی ظرفیت‌های فکری و بدنی و مهارت‌های فنی مخصوص به خود را دارد؛ بنابراین نمی‌توان گفت همۀ افراد باید زندگی مادی و معنوی یکسانی داشته باشند. عدالت واقعی آن است که برای همۀ افراد زمینۀ فعالیت مساوی در نظر گرفته شود و آنگاه از ظرفیت‌های واقعی کسانی که در آن زمینه استعداد بهتری دارند، استفاده شود و طبیعتاً ایشان باید از مواهب مادی بیشتری برخوردار شوند.
همۀ قانون‌گذاران اصل اول در ادارۀ هر کشوری را لحاظ‌کردن عدالت در قوانین آن کشور می‌دانند. بالطبع قوانین عدالت‌محوری که توسط افراد عادل تصویب شده است، باید عادلانه هم اجرا شود و درعمل، طوری باشد که حاکمیت قانون برای هیچ فردی استثنابردار نباشد و چه رئیس‌جمهور، چه فردی عادی، خود را فراقانونی نپنداشته و همه خود را ملزم به اطاعت از قانون بدانند. به‌طور واضح باید گفت قوانین نیز باید مطابق با خواستۀ مردم باشد، نه برطبق میل و هوس عده‌ای خاص! وقتی صداوسیمای کشورمان با پول بیت‌المال و حق و حقوق مردم اداره می‌شود، باید به خواسته‌های اکثریت مردم توجه داشته باشد. وقتی اکثریت قاطع مردم صوت دلنشین خواننده‌ای مثل شجریان را دوست داشتند، احدی حق نداشت آنان را از صدای مناجات تأثیرگذارش محروم کند؛ چون به‌هرحال شرط اجرای درست قوانین حمایت یکسان از اکثریت مردم است، نه اینکه دستاویز گروه یا دستۀ خاصی باشد!
برای شکوفایی استعدادها و عرضۀ آن‌ها به جامعه، رعایت عدالت از بدیهیات است. همان طور که ذکر شد، وقتی میلیون‌ها نفر با شنیدن صدای ملکوتی یک هنرمند هنگام خواندن آیه‌های قرآن، عظمت و بخشندگی خداوند را به‌یاد می‌آوردند و در ماه رمضان با این ذکر روزۀ خود را افطار می‌کردند، عدالت حکم می‌کرد که این هنرمند را به صدر بنشانند و مردم و دولت و حکومت ارزش والایی برای او قائل شوند و می‌بایست در صداوسیمای ما که حضرت امام‌خمینی(ره) آن را دانشگاه دانسته‌اند، از این درّ کمیاب به‌نفع مردم استفادۀ بهینه کنند. عدالت حکم می‌کرد مردم را از وجود این بزرگ‌مرد دنیای هنر محروم نکنیم که بهترین خوانندۀ اصیل ایرانی، احیاکنندۀ موسیقی سنتی، ابداع‌کنندۀ چندین ساز و خوش‌نویس در خط نستعلیق بود و میلیون‌ها ایرانی و حتی غیرایرانی عاشق صوت داوودی او بودند. عدالت حکم می‌کرد صدای او را که به اوج کمال رسیده بود، از مردم دریغ نکنیم.
سودبردن از تجربۀ قریب به هشتادسالۀ این فرزند ایران‌زمین، آن هم در زمان حیاتش، حق اکثریت طرف‌داران او یعنی مردم ایران بوده است. ما می‌بایست بنا بر ضرب‌المثل «پهلوان زنده را عشق است»، به خسرو آواز ایران در زمان حیاتش بها می‌دادیم. بااین‌حال، اینکه همۀ بزرگان درگذشت او را تسلیت گفته‌اند، به‌ویژه رئیس‌جمهور در پیامی او را هنرمندی محبوب خوانده و خاطرنشان کرده که آثارش هرگز فراموش نخواهد شد، شاید اندک مرهمی باشد بر قلب طرف‌داران صدای منحصربه‌فرد انسانی که به‌حق می‌توان او را یکی از مخلوقات ممتاز حق‌تعالی دانست. دیگرانی هم که با اظهار تأسف و عرض تسلیت، او را خواننده‌ای دانسته‌اند که برای مردم ایران اسطوره بوده و تلاش می‌کرده که برای هم‌وطنان و کشور محبوبش آواز بخواند، قدری غم فقدان او را تسکین می‌دهند.
جان کلام اینکه همۀ مسئولان به‌ویژه مسئول فرهنگی کشور باید زمینۀ ارائۀ هنر اصیل را برای تعداد زیادی از پیش‌کسوتانی که هنوز در میان ما هستند، از شهرام ناظری گرفته تا مختاباد، از افتخاری گرفته تا دیگر هنرمندان، فراهم کنند؛ البته واضح است هنرمندان فقط خوانندگان نیستند؛ بسیاری از خطاطان، نقاشان، هنرپیشگان و دیگر هنرمندان را هم شامل می‌شود که عشق آنان جز خدمت به این آب و خاک و مردم این دیار نیست. مطمئناً هیچ هنرمندی راضی نیست در خدمت بیگانگان باشد؛ چون ذات هنر با وطن‌دوستی عجین شده و هنرمند بدون کشور و مردمش تقریباً هیچ است. منبع : روزنامه پیام استان سمنان