به گزارش ایرانیان فردا، هم‌اکنون حدود یک‌میلیون‌وپانصدهزار واحد مسکونیِ در حال ساخت در کشور وجود دارد. از طرفی، در همین زمینه، مصوبۀ دولت مبنی بر افزایش سالانۀ اجاره‌بها تا سقف ۲۵درصد در تهران و ۲۰درصد در شهرهای سراسر کشور، مورد تأیید شورای هماهنگی اقتصادی سران سه قوه قرار گرفته است.

لذا در یک نگاه، چشم‌انداز خوبی برای مستأجران یا کسانی که می‌خواهند صاحب خانه شوند، ترسیم شده است.

در اینجا بد نیست نیم‌نگاهی به سال‌های اول انقلاب بیندازیم. در اوایل انقلاب با اینکه جنگ بود، اکثر افراد بدون مسکن، صاحب‌خانه شدند. در همین شهر سمنان، خیل عظیمی از مردم با خریدن زمین از سازمان زمین‌شهری با قیمت مناسب و دریافت وام کم‌بهره از بانک مسکن، خانه‌دار شدند و اتفاقاً خانه‌های ویلایی و مناسبی به‌صورت اقماری و به‌وفور ساخته شد.

از ساختمان‌ها در بلوارهای استقلال و آزادی و جمهوری اسلامی گرفته تا بلوار کارگر و اندیشه و شهرک تعاون، از ساختمان‌های بلوار قائم و مولوی گرفته تا بلوار حکیم الهی و محلات ثلاث و… که اگر با همان سرعت، مسکن تولید می‌شد، هم‌اکنون دیگر کسی مستأجر نبود و تقریباً همه صاحب‌خانه بودند.

از سوی دیگر، در دهۀ شصت رشد جمعیت چندین برابر سال‌های اخیر بوده و با آنکه در آن سال‌ها اکثر خانواده‌ها پنج یا شش فرزند داشتند، رشد مسکن با رشد جمعیت متناسب بود؛ کما اینکه رشد فضاهای فرهنگی، ورزشی و آموزشی و به‌ویژه آموزش عالی متناسب با جمعیت بود و میزان کارآفرینی و ساخت شهرک‌های صنعتی و مراکز تولید در اوج خود بود و با تشکیل تعاونی‌های صنعتی و کشاورزی و مسکن و…، برای بسیاری از جوانان آن زمان شغل ایجاد شده بود.

ازاین‌رو، آمار ازدواج و افزایش موالید بیشترین رشد را داشت؛ البته دولت دخالت مستقیم نداشته و صرفاً با دادن تسهیلات و با برنامه‌ریزی صحیح و فروش زمین به مردم، زمینه را برای رشد مسکن و پیرو آن، رشد جمعیت و رشد دیگر مقوله‌های مطلوب فراهم می‌کرد و این خود مردم بودند که برای ساختن سرپناه خود تلاش می‌کردند؛ اما هیچ‌گاه آن رشد و توسعه تکرار نشد.

دولت حتی با دخالت مستقیم و ساختن مسکن مهر هم نتوانست برای همان افرادی که در سال‌های اولیۀ انقلاب به دنیا آمدند، امکانات موردانتظار را فراهم کند؛ چه بسا، این قشر برای تأمین سرپناه به مشکلاتی عدیده و روزافزون دچارند؛ لذا باتوجه‌به قیمت مسکن به‌دلیل کاهش ارزش پول ملی، امکان خرید یا ساخت مسکن برای آنان تقریباً غیرممکن است.

میانگین قیمت هر متر مربع مسکن در تهران ۴۴میلیون تومان و در شهرستان‌ها حدود بیست‌میلیون تومان شده است و تهیۀ آن دیگر در توان جوانان حتی آنانی که شغل و درآمد دارند، نیست؛ مگر کسانی که از میراث پدر بهره‌مند شده‌اند؛ لذا خرید یا ساخت یک واحد مسکونی با قیمت میلیاردی برای مردم عادی اگر نگوییم محال است، بسیار دشوار و دور از ذهن است.

چون از یک سو با پرداخت وام مسکن حتی اگر چهارصدمیلیون تومان هم باشد، هم‌اکنون امکان تهیۀ تنها بیست متر مربع سرپناه وجود دارد. از سوی دیگر، بازپرداخت اقساط این مبلغ برای افراد با درآمد حداقلی مشکل است.

تعیین قیمت در بازار مسکن نمی‌تواند دستوری باشد، اگر هم با صدور بخشنامه یا اعلان وزیر اجاره‌بها فقط ۲۰درصد افزایش یابد یا سالی به تعداد یک‌میلیون مسکن ساخته شود، اولاً هم‌اکنون خرید منزل برای خانه‌اولی‌ها امکان‌پذیر نیست و اجاره‌بها نیز با واقعیت‌ها انطباق ندارد و ثانیاً گاهی اظهارات دولتمردان باعث تنش در بازار و بی‌اعتباری دستوراتشان می‌شود.

برای مثال، در حال حاضر در شهری چون سمنان برای اجارۀ یک واحد 60 تا 80متری در یک منطقۀ معمولی لااقل پنجاه‌میلیون تومان ودیعه و حدود دو یا سه‌میلیون تومان اجاره لازم است و متقاضیان خرید یک واحد 60 تا 80متری در محله‌های پایین و متوسط باید برای آپارتمانی با قدمت چندین سال ساخت، ششصد تا هفتصدمیلیون تومان پول پرداخت کنند و خوانندگان گرامی برای اثبات این ادعا می‌توانند به بنگاه‌های معاملات ملکی و مشاوران املاک در سطح شهر سمنان مراجعه کنند که تعدادشان بیش از سیصد باب است!

این در حالی است که هم‌اکنون در سطح کشور هشت‌میلیون خانواده مستأجر هستند و باید حدود 50درصد از درآمد خود را بابت اجارۀ مسکن پرداخت کنند. بدیهی است با این روند، تشکیل خانواده برای زوج‌های جوان و در کنارش داشتن سه یا چهار فرزند، با دستور و بخشنامه عملی نخواهد شد و دولت ما برای جبران این نقیصه ابتدا باید با بالابردن سطح ارزش پول ملی، تناسبی بین درآمدها و مخارج سرسام‌آور ایجاد کند، آنگاه توقع داشته باشد نرخ رشد جمعیت افزایش پیدا کند و رفاه نسبی برای همه فراهم شود.

به‌طور قطع و یقین در اوایل انقلاب چون پول ما ارزش داشت، جوانان آن زمان که حالا به پیرسالی رسیده‌اند، توانستند صاحب خانه و خانواده و چند فرزند شوند و غم داشتن فرزندانی بیکار و مجرد و دچار بیماری‌های اعصاب و روان را به دوش نکشند.

نگارنده از دولتمردان تقاضا دارد به‌جای دستور و بخشنامه و وعدۀ وام‌های چندصدمیلیونی، کاری کنید افراد نسبت به کاری که انجام می‌دهند، پول باارزش دریافت کنند، آنگاه خودبه‌خود همۀ مشکلات اقتصادی ازجمله تأمین سرپناه حل خواهد شد.