به گزارش ایرانیان فردا، انگیزۀ مهم آن امام بزرگوار(ع) از نهضت خود، اجرای اصلاحات در جامعه بوده؛ کما اینکه در وصیت خود خطاب به برادرش، محمد حنفیه، می‌فرماید: «من از روی خودخواهی یا خوش‌گذرانی قیام نکرده‌ام.»

ازاین‌رو، برای جلوگیری از شایعات و اتهامات مبنی بر اینکه ایشان قصد فساد داشته یا برای ردّ گفتۀ برخی از گنجشک‌مغزان که او را خارجی دانسته و خروج از دین و حکومت وقت را بهانه قرار دادند، در آغاز وصیت‌نامه، ضمن معرفی خود، به توحید و یگانگی خداوند گواهی می‌دهد و شهادت می‌دهد محمد(ص) فرستادۀ اوست.
به‌استناد تاریخ، حضرت ایشان در پی احیا و اجرای فرامین رسول خدا(ص) و اصلاح امت بوده‌اند. بعد از قیام سرور و سالار شهیدان، افراد و گروه‌های زیادی در طی سالیان متمادی و قرون و اعصار، این نهضت پاک و خالص را سرمشق خود قرار داده و سعی داشتند با پیروی از آن حضرت(ع)، باتوجه‌به کج‌روی‌هایی که در جامعه وجود دارد، برای اصلاحات امور اقدام کنند.

بنابراین می‌توان گفت «اصلاح امور» در سیرۀ پاکان روزگار بوده که البته امام‌حسین(ع) با نثار جان خود و همراهانش و اسیری خانوادۀ بزرگوارش نشان داد که حاکمان از معیار حق خارج شده‌اند؛ لذا در صدد اصلاح امور بود و پیروانش هرکدام به طریقی در پی اصلاحات بودند.
برای نمونه، یکی از مصلحان تاریخ در کشورمان میرزا تقی خان امیرکبیر بود که افراد خودخواه و پستی مثل میرزا آقاخان نوری اعتمادالدوله با هم‌دستی مهدعلیا مادر شاه و با دسیسه و همکاری سفارت انگلیس مانع اصلاح‌طلبی او شدند تا جایی که حکم قتلش را از شاه نادان گرفتند و آن بزرگمرد را در حمام فین کاشان به شهادت رساندند!
منظور نگارنده از بیان این مقدمه این بود که بگوید اصلاحات در هر زمانی، از ضروریات جوامع بشری است و لذا هم‌اکنون در دنیا اصلاحات برای نوع بشر الزامی است.

از یک سو آمریکایی‌ها با حمایت از صهیونیست‌ها مردم مظلوم فلسطین را قتل‌عام می‌کنند، از سوی دیگر متجاوزان روسی با اشغال کشور اوکراین هزاران مردم بی‌گناه را می‌کشند. از یک طرف حکومت کمونیست چین خاک کشور آزاد تایوان را از آن خود می‌داند، از طرف دیگر روباه پیر انگلستان هنوز بسیاری از کشورهای مستقل را مستعمرۀ خود می‌داند و هکذا…؛ بنابراین هر اجتماعی، چه بزرگ و چه کوچک، به اصلاحات نیاز دارد.
بدیهی است در همۀ امور، اصلاح‌طلبی با جنگ و قیام و شهیدشدن توأم نیست؛ اصلاحات ممکن است در قالب ادارۀ یک روستا یا یک شهر کوچک باشد و تا ادارات کل و مؤسسات عظیم یک کشور را در بر بگیرد.‌

به نظر می‌رسد هم‌اکنون در کشورمان یکی از اصلاحات اصلاح امور اداری است و این میسر نمی‌شود مگر با ازمیان‌برداشتن دروغ و خدعه و نیرنگ و وعده‌های اجرانشدنی و کم‌کاری و اهمال‌کاری که در مقابل آن، اشاعۀ صداقت، احسان، نیکوکاری و به‌ویژه تلاش و کار شبانه‌روزی برای ساختن کشوری آباد است.

به‌هرحال، داشتن صداقت در تمام سطوح یکی از راه‌های اصلی اصلاح امور در کشور ماست؛ زیرا صداقت بهترین راه و سیاست برای داشتن رابطۀ خوب با مردم بوده و نیز بسیار نقل شده است که دروغ‌گویی و دادن وعده‌های خلافِ واقع کلید تمامی زشتی‌ها و پلیدی‌هاست.
بدیهی است اگر فردی تصمیم بگیرد هیچ‌گاه دروغ نگوید، مجبور است هیچ گناه و عمل زشتی مرتکب نشود؛ چون به‌هرحال، اگر کسی از عمل زشت او بپرسد، مجبور است راست بگوید؛ پس هیچ کار بدی انجام نمی‌دهد؛ برای مثال، اگر مدیر دستگاهی با خدای خود عهد کند هرگز دروغ نگوید، هیچ‌گاه برای پیشبرد مقاصد خود وعدۀ خلاف نمی‌دهد؛ چون اگر کسی از او سؤال کند آیا شما برای بالارفتن از پله‌های ترقی وعدۀ خلاف داده‌اید، طبق قراری که با خدای خود گذاشته، باید راست بگوید!

پس بیاییم در کنار عزاداری، از قیام درس بگیریم و با پیروی از حضرت سیدالشهدا(ع) روش اصلاح‌طلبی را پیشه کنیم و برای شروع، تصمیم بگیریم هرگز دروغ نگوییم و با این روش، به اصلاح جامعه روی آوریم. در واقع در کنار دفاع از مظلوم، با ظلم بجنگیم. پرواضح است با اصلاح امور در سایۀ صداقت، می‌توانیم خود را پیرو امام معصوم(ع) و شهید راه حق بدانیم.