به گزارش از پایگاه خبری ایرانیان فردا،پیام گوی سمنان هفتۀ قبل به‌مناسبت سالگرد قیام بیست‌ونهم بهمن مردم تبریز در سال 1356، مقام معظم رهبری بیانات ارزنده‌ای ایراد کردند و طی آن، به نقش مردم و حضورشان اشاره داشتند؛ ایشان همچنین در بخشی از سخنان خود اظهار کردند بنده در مسائل اقتصادی همیشه از خودمان انتقاد می‌کنم و به‌ویژه درخصوص طبقات ضعیف و امثال این‌ها انتقاد دارم. ایشان یادآور شدند که البته در این زمینه کشور ما پیشرفت‌هایی نیز داشته است که باید صداوسیما بیشتر بدان بپردازد.
سال‌ها قبل امام‌خمینی(ره) نیز در همین رابطه در زمینۀ فقر و غنا سخنان زیادی بیان کرده بودند؛ ازجمله در جایی فرمودند امروز جنگ حق و باطل، جنگ فقر و غنا، جنگ استضعاف و استکبار و جنگ پابرهنه‌ها و مرفهان بی‌درد است. در جایی دیگر گفتند ارزش یک تار موی کوخ‌نشینان بیشتر از همۀ کاخ‌نشینان است. بدیهی است منظور این بزرگواران این نبوده و نیست که با انقلاب، افرادی از طبقۀ مرفه و اشراف بروند و دیگرانی که به قله‌های ثروت و قدرت دسترسی دارند، جایگزین شوند. امروزه برخی از دست‌اندرکاران به خودشان حق می‌دهند حال که بیش از 43 سال از مجاهدت مردم کوچه و بازار گذشته، در کاخ‌های مجلل و با حقوق‌های نجومی و اتومبیل‌های میلیاردی زندگی کنند و در کنارشان، فقر و مسکنت طوری در زندگی محقر عده‌ای دیگر ریشه بدواند که از ابتدایی‌ترین حقوق انسانی خود محروم باشند.
در مقابل، به‌طور قطع، نظر رهبران انقلاب این بوده و است که مردم، صاحب اصلی این انقلاب هستند و امام‌خمینی(ره) از همان ابتدا اتمام‌حجت کردند دولت ما و مجلسیان ما نباید خوی کاخ‌نشینی پیدا کنند که اگر چنین باشد، باید فاتحۀ همه‌چیز را بخوانیم. ایشان معیار تشخیص حق و باطل را وجود فقر و غنا در جامعه دانسته‌اند.
این روزها به‌دلیل استکبار مستکبران جهانی و تحریم کمرشکن علیه مردم مظلوم ایران و نداشتن اشراف کافی برخی از مدیران بر امور، شاهد ایجاد طبقه‌ای جدید از گرفتاران اقتصادی هستیم که برای ادامۀ زندگی معمولی خود نیز سرگردان شده‌اند.
از سویی، به نظر می‌رسد با ادامۀ فعالیت کسانی که با هزاران ترفند ازجمله اخذ وام‌های هزاران میلیاردی، خریدوفروش زمین‌هایی با قیمت نجومی، گرفتن ارزهای بی‌حساب‌وکتاب یا خرید کاخ‌های مجلل در لواسانات و دیگر نقاط خوش‌آب‎وه وای کشور، صاحب ثروت و مکنت شده‌اند، همچنان جنگ فقر و غنا برپاست و بدیهی است احدی با کارگری و کارمندی و حتی داشتن کسب و تجارتی منصفانه و با رعایت جانب مروت و زحمت و تلاش پیوسته، امکان فراهم‌کردن این‌گونه امکانات نجومی گسترده‌ای را برای خود در داخل و برای فرزندانش در خارج از کشور نداشته و ندارد.
از سوی دیگر، آن حقوق‌بگیر که مستأجر است و اقساط جورواجور هم دارد، از همان سر برج کاسۀ چه‌کنم‌چه‌کنم در دست می‌گیرد که چگونه باید از پس خریدن مقداری گوشت و برنج و میوه و هزاران خرج ریز و درشت دیگر، از شهریۀ دانشگاه و هزینۀ مدرسۀ فرزندانش گرفته تا پرداخت این قبض و آن قبض برآید و تازه این در حالی است که این فرد درهرحال یک درآمد و مستمری هرچند اندک دارد؛ چه بسیار افرادی هستند که یا بیکارند یا درآمد و مستمری مشخصی ندارند!
شوربختانه، هم‌اکنون بسیاری از مردم ما دیگر توان رفتن به گردش و تفریح و مهمانداری و صلۀ ارحام را ندارند. بسیاری از خانواده‌ها نمی‌توانند فرزندانشان را به سفر و تفریح ببرند و بسیاری از کودکان و نوجوانان ما در عمرشان هیچ سفری به هیچ نقطۀ کشور نداشته‌اند. در این سال‌ها که گرانی و تورم با شتاب در حال تاخت‌وتاز است، با این درآمدها، کمتر فردی می‌تواند فرزندان خود را به تفریح ببرد؛ حتی امکان پرداخت شهریۀ باشگاه ورزشی را برای آن‌ها ندارد.
به‌راستی، در این روزگار بی‌ثبات، کارگری که با تلاش و کوشش مضاعف و بی‌وقفه در پی یک لقمۀ حلال است، آیا توان آن را دارد هرازگاهی به‌اتفاق خانوادۀ خود به یکی از رستوران‌های معمولی شهر برای صرف یک وعده غذای معمولی برود؟ آیا به‌راستی با این قیمت‌های گزاف، حقوق‌بگیران معمولی و بازنشستگان دارای حقوق اندک توان آن را دارند غذایی دل‌خواه مثل فسنجان و چلوماهی یا میوه‌هایی مثل موز و نارگیل و آناناس تهیه کنند؟ که اگر چنین کنند، باید نیمی از حقوق یک ماه خود را پرداخت کنند.
به نظر می‌رسد حال که مجلس و دولت ما همسو هستند و وعدۀ برقراری عدالت در پرداخت‌ها و اقتصاد را داده‌اند، باید بیشتر به فکر باشند تا روزبه‌روز مردمِ بیشتری به زیر خط فقر سوق پیدا نکنند. تجربه نشان داده با بسته‌های معیشتی و دادن یارانه و دیگر مُسکن‌های فوری نمی‌توان فقرزدایی کرد؛ بلکه با برنامه‌ریزی و درنظرگرفتن کرامت انسان‌ها و جلوگیری از فساد و تبعیض و مبارزه با زیاده‌خواهان است که می‌توانیم به آن عدالتی که از صدر اسلام تاکنون در پی آن بوده و هستیم، برسیم؛ در غیر این صورت، همچنان جنگ فقر و غنا در جامعه وجود خواهد داشت.