مجلس فعلی، شوربختانه با تصویب برخی طرح ها و تمرکز بیش از اندازه روی مسائل فرعی به جای مسائل کلیدی و اصلی کشور، نشان داده که چندان در سودای حکمفرما کردن خواست جامعه نیست.

آن از طرح صیانت از فضای مجازی که پیش بینی می شود با اجرایی شدن آن، بسیاری از کسب و کارهای اینترنتی، تضعیف و یا از میان برده شوند، به تازگی نیز کمیسیون آموزش مجلس طرحی برای آموزش ادبیات زبان های محلی و اقوام تصویب کرده و قرار است به زودی این طرح در صحن علنی مجلس به رای گذاشته شود، که باتوجه به فضای خاص کشور، آثار زیانباری خواهد داشت.

پرسش این است، مجلسی که با شعارهای اقتصادی و رفع محرومیت، کرسی های بهارستان را فتح نمود، چرا به هر موضوعی ورود می کند جز اقتصاد؟ چرا معیشت جامعه برای این مجلس بی اهمیت است؟چرا اینقدر به زندگی اقتصادی مردم بی تفاوت اند؟ چرا این مجلس اینقدر به حاشیه می رود؟ حاشیه هایی که گاه به شکاف میان آحاد جامعه دامن می زند؟ که در تازه ترین آن، می خواهند با تدریس ادبیات قومی، کانال های رادیکال قومی را برای هرچه جدا کردن و تفکیک کردن این مردم هزاران سال زیسته در کنار یکدیگر فعال کنند؟

اگر این اقدام را مجلسی با گرایش دوم خردادی انجام می داد، تعجب آور نبود، چرا که دوم خردادی ها از طریق ایجاد شکاف و تضعیف قدرت ملی، ارتزاق سیاسی می کنند، اما اصول گرایان و به اصطلاح انقلابیون چرا؟آیا یکپارچگی و وحدت ملی ایرانیان، اینقدر برای جناح های بی خاصیت سیاسی سخت و عذاب آور است؟

در خاتمه پیشنهاد می دهم مجلس فعلی به جای طرح های خربزه ای و آب دار، به فکر نان و معیشت هموطنان مهربان، پاک و ساده زیست کشورم باشد.

ابوالفضل بابادی شوراب