علی رغم میانگین سنی جامعه که اکثریت آن را دهه ۶۰ و ۷۰ تشکیل می‌دهند؛ بدنه مدیریتی کشور هنوز دست افراد دهه ۲۰ و ۳۰ می‌باشد. ابلاغ قانون منع بکارگیری بازنشستگان توأم با دستور اخیر رئیس جمهور در بکارگیری زنان و جوانان (البته جوان در اینجا فرد زیر ۲۹سال نیست و عملا با بالا رفتن سن اشتغال تحصیل و ازدواج جوانی تا ۳۹ سال طول می کشد) بستری فراهم شده تا در بخش های عمومی و دولتی متولدین پس از انقلاب بیشتر حضور یابند افرادی تحصیلکرده و خوشفکر که در فضای انقلابی تربیت شده اند. برای این موضوع بسترهایی مانتد دستیاران جوان و مشاورین جوان هم پیش بینی شده است. بی تعارف باید گفت علی رغم خالی بودن بسیاری از پست‌های کارشناسی در ادارات حتی قبل از منع بکارگیری بازنشستگان و بودن بودجه کافی برای بکارگیری افراد جدید موردنیاز بسیاری از پست‌ها خالی مانده و دلیل آن فقدان شناسه استخدامی است که توسط آزمون های استخدامی داده میشود، فارغ از اینکه همیشه راجع به این آزمون ها محل بحث است ولی حتی این مقدار مناصب خالی به آزمون هم گذاشته نشده و اکنون دقیقا کدام جوانان جذب می شوند معلوم نیست. از ابتدای سال ۹۲ یعنی تقریبا مصادف با روی کار آمدن دولت دکتر روحانی هیچ جذب گسترده ای که مشکل اشتغال جوانان و مشکل نیروی انسانی بخش های دولتی و عمومی را حل کند نداشته ایم، و در واقع اگر بناست کسی ارتقا بگیرد تحت عنوان زنان یا جوانان عمدتا از جذب های مجموعا ۸۵۰۰۰۰ نفره دولت احمدی نژاد در سال های اخر است که افراد به طرق خاصی مثل ورود از هلال احمر وارد می شدند که آن جذب ها مثل قضیه بورسیه های آن سالها محل مناقشه بوده و هست. به هر رو ظرفیت بسیار خوبی برای جذب بخش مغفول واقع شده شهرداری ها و دهیاری ها ما عملا حدودحداقل هزار شهرداری کوچک و بزرگ و حداقل ده برابر این تعداد دهیاری قابل اعتنا داریم. اینها نهادهای عمومی غیر دولتی هستند بودجه مستقل دارند که حاصل عوارض است و نهاد قانونگذاری و نظارتی و سیاستگذاری مستقل دارند که همان پارلمان محلی یا شورای شهر و روستاست. تابع استخدام کشوری نیستند و توان جذب نیرو بصورت قراردادی و بدون آزمون را دارند خصوصا در سمتهای شهردار و دهیار تصریح قانون بر این است که می توانند استخدام هیچ سازمانی نباشند. مشاوران این مراکز هم که مثل سایر مشاوران جزو استثنائات هستند والبته بسیار هم بیشتر، بهترین بستر جوانگرایی اتفاقا همینجاست. چندی پیش در روزنامه شهروند گزارشی از زندگی رفتگری در یکی از شهرداری ها شده بود که با دکترای عمران رفتگری می کرد و شهر مذکور شهردار نداشت. یاد شهری افتادم که شهردارش ۲۵ سال است که تغییر نکرده و خودش نیز از دانشگاه علمی و کاربردی ای که تاسیس کرده مدرک گرفته وکارشناسی دریافت کرده و در شهر مجاور فردی با دو کارشناسی و یک ارشد تا مدت ها در شهرداری راننده اتوبوس و اتوموبیل آتش نشانی بود به نظر می رسد برای رسیدن به وزیر جوان استاندار جوان فرماندار جوان و حتی بخشدار جوان راه دهیار و شهردار جوان راه مناسبی است و از دستیار و مشاور جوان هم زودتر نتیجه می دهد. به امید روزی که در عمل جوانانمان را باور کنیم.