به گزارش پایگاه خبری ایرانیان فردا،جامعه ایران یک جامعه تاریخی و متمدنی است که حتی در دوره هخامنشیان دانشکده حقوق داشته است و در گذر زمان و بدلیل نجابت مردمان و یا سوء مدیریت پادشاهان دست قدرت های مهاجم دست به دست شده اما هویت تاریخی و دینی خود را در طول سالیان دراز حفظ کرده است.
اگر به دوره معاصر برگردیم همواره همکاری جمعی و گروهی در ذات ایرانی ها بوده است هر چند با پیدایش مدرنیسم و گسترش شهرنشینی، تعییراتی در رفتار ایرانیان ایجاد شده که ناگزیر هم بوده است اما فرهنگ دوستی و خیر رسانی به همنوع و مهمان دوستی زبانزد عامه و خاص است برخی از این ویژگی ها منبعث از دین و شریعت اسلام ناب محمدی است و برخی نیز ریشه در اکوسیستم اجتماعی دارد.
تعدد هیات های مذهبی درگرداگرد شهر ها و روستاها ، وجود مساجد، شیوه های همیاری سنتی در روستاها و آبادی ها، نشانگر نوعی نهادهای مردمی بومی ایرانی است که نشان می دهد مردم در کنار هم زیستن و تلاش برای حل مشلات را یاد گرفته اند و با آغاز مدرنیته و تغییر توالی های اجتماعی و سیاسی آماده انطباق با سمن های جدید و بروز هستند.
مطالعات جامعه شناختی حکایت از آن دارد که به موازات گسترش جامعه، نیاز متقابل انسان ها به هم بیشتر می شود و لذا هیچ گریزی از همکاری و مشارکت در امور مختلف نیست و لذا سمن ها بهترین مأمن و ناجا برای گردهم آیی برای بررسی مسایل و حل مشکلات شأن به شمار می رود.