علی باقری کنی شاید اگر مناسبات سیاسی اجازه میداد امروز وزیر خارجه کشور بود ، کسی منکر تواناییهای باقری کنی نیست و البته شاید اگر مناسبات سیاسی میان جبهه اصولگرا اجازه میداد و سهم قالیباف از هیئت وزرا به وزارت خانه دیگری اختصاص میافت ، این علی باقری کنی بود که بر مسند وزارت تکیه زده بود و یکی از معاونینش در وین داشت مذاکره میکرد .

باقری کنی بدون شک گزینه اول رئیسی برای پست وزارت امور خارجه بود به طوری که حتی مسئول تحویل گرفتن وزارت امور خارجه نیز خود او بود علی باقری نسبت به سوابقش در دانشگاه امام صادق شخص اتو کشیده و شکلاٌ دیپلمات تری نسبت به حسین امیرعبداللهیان (وزیر امور خارجه) است . شاید همین سوابق دیپلماتیک و حضور در هیئات سعید جلیلی در مذاکرات بی نتیجه سالیان نه چندان دور همه را به این انتخاب مجاب کرد که شاید بهتر باشد که علی باقری مذاکرات را به عهده بگیرد.

اما علی باقری از شانس بدش بر این مسند تکیه زد . بر صندلی ای نشست که سالیان سال از آن صندلی انتقاد کرد، او در مراحل پایانی احیای همان برجامی نشسته که اگر نگوییم در سالهای اخیر مخالف شماره یک آن بوده ؛ مخالف شماره دو یا سه آن بوده است .

باقری امروز در مراحل پایانی بازگشت به مذاکرات برجام نشسته . و احتمالا تا روزهای آتی توافق اعلام هم خواهد شد توافقی که البته باقری در آن به هیچ کدام از ادعاهایش نرسیده . نه توانسته سپاه را از لیست تروریستی خارج کند و نتوانسته تضمین محکمی از امریکا بگیرد . باقری صرفا اسیر همان جام زهر شده . جام زهری که کسی جرات نوشیدنش را نداشت و حالا قرعه فال به نام علی باقری کنی افتاده است . باقری کنی با توافقی به تهران بازگشته که غنی سازی را تا مرز 3.7 درصد پایین خواهد آورد و سانتریفیوژهای نسل جدید ایران را در انباری محبوس میکند. در حالی که خود او مدعی بود که در برجام که سانتریفیوژ خالی میچرخید .اتفاق نابخشودنی ای رخ داده بود . تازه آمریکایی ها هنوز همان را هم قبول نکرده اند . نظارتهای پادمانی برخواهد گشت و توافقی که قرار بود دیگر تمام شود 10 سال دیگر تمدید خواهد شد .

هنوز نمی دانیم علی باقری کنی با مذاکرات چه کرده است . اما خوب میدانیم باقری فرزند همین مملکت است و دیپلمات همین نظام و به تنهایی نه توان تصمیم گرفتن دارد و نه اختیار تصمیم گرفتن . خوب یا بد علی باقری کنی به زودی مسافرت اتریشی اش تمام میشود و به ایران می آید و صاف به میدان مشق میرود تا در اتاق جدیدش اندکی بنشیند و شاید حتی از آن بالا تاریخ ایران را نگاه کند . شاید چشمهایش را ببندد و با گوشهایش صدای سم اسبان و پاشنه پوتین سربازانی را بشنود که در سالهای دور در این میدان مشق میدیدند ، دوباره چشم‌هایش را باز کند و ببیند قدم روی دیپلماتها روی خاک میدان آیا فرقی با مشق افسران دارد؟ با خودش بیاندیشد آیا سرباز خوبی بوده ؟ با پایان ساعات اداری از وزارت خارج شود ، سردر کاشی کاری شده وزارت را ببیند و بخواند “نه شرقی ، نه غربی ، جمهوری اسلامی “!