به گزارش پایگاه خبری ایرانیان فردا وبه نقل ازپیام گوی سمنان بسیاری از مردم جهان با فرهنگ و آیین خاص خود، روز یا روزهایی را به‌بهانۀ پایان سال قدیم و آغاز سال جدید جشن می‌گیرند. برگزاری این مراسمِ هزاران‌ساله در کشورهای مختلف متفاوت است و در چنین ایامی مردم هر سرزمینی به سبک و سیاق خود شادی می‌کنند و از کشورهای آسیای شرقی مثل چین و ویتنام گرفته تا کشورهای غربی چون فرانسه و آلمان، از کشورهای آفریقایی گرفته تا استرالیا، تقریباً همۀ مردم جهان گردش سال را جشن می‌گیرند. مردم در هر کشوری رسم خاص خود را دارند؛ ولی همۀ آنان با پوشیدن لباس‌های نو و تمیزکردن و شستن وسایل زندگی به استقبال سال نو می‌روند و در کنار هم بودن را جشن می‌گیرند که این اشتراک تأمل‌برانگیز است.

در کشور ما نیز جشن نوروز تاریخچه‌ای دیرینه دارد و براساس برخی گفته‌ها هزاران سال قبل، جمشیدشاه این رسم را بنا نهاده و در ادامه کوروش کبیر این جشن را احیا کرده و بدان رسمیت داده است. او دستور می‌داد برای این روز محیط زیست را پاک‌سازی کنند و به نظامیان خود ترفیع می‌داد و در چنین روزی اکثر محکومان را عفو می‌کرد؛ لذا در طی قرون و سالیان متمادی این جشن نزد ایرانیان باشکوه‌تر و بهتر برپا می‌شد تا اینکه پس از بعثت رسول اکرم(ص)، عید نوروز در ابتدای سال شمسی در دین مبین اسلام پذیرفته شد؛ به‌طوری‌که این عید سعید باستانی نیز با آموزه‌های دینی ما گره خورد.

در دعای کوتاهی که زمان تحویل سال خوانده می‌شود، دنیایی از معرفت نهفته است و مردم مسلمان ایران با خواندن آن، از خداوند سبحان درخواست دارند تا حالشان را بهتر کند و از آن ذات اقدس الهی که تغییردهندۀ چشم‌ها و دل‌هاست و شب و روز در اختیار اوست، می‌خواهند تا حالشان را به نیکوترین حال تبدیل کند. واضح است پس از انقلاب نیز عید نوروز در نزد مردم رنگ‌وبوی خوبی داشته است.

منظور از ذکر این مقدمۀ نسبتاً طولانی این بود که بگوییم مهیاشدن برای چنین مراسمی خرج دارد. در سال‌‌های پیشین دولت جمهوری اسلامی به کارمندان زیرمجموعۀ خود یک سکه بهار آزادی عیدی می‌داد که البته سال‌ها بعد قرار شد دولت وقت به‌جای یک سکه بهار آزادی، به‌اندازۀ حقوق یک ماه کامل به شاغلان و بازنشستگان خود عیدی بدهد که شوربختانه در سال‌های اخیر از پرداخت همین هم دریغ شد تا آنکه همۀ کارمندان و بازنشستگان عادی چشم امیدشان به یاری دولت سیزدهم بود که پایبند شعار خود باشد و بتواند در طلیعۀ سال نو رنگ بی‌رنگ سفرۀ معیشتشان را تغییر دهد؛ ولی متأسفانه باتوجه‌به مصوبۀ ۲۴/۱۱/1۴۰۰ هیئت دولت که طی آن، مبلغ عیدی یک‌میلیون و ششصدهزار تومان تعیین شد، امید مردم ناامید شد و آنچه می‌پنداشتند، غلط بود؛ چون این مبلغ ناچیز در مقابل تورم و گرانی، رنگ‌وبوی عید را در نزد مواجب‌بگیران دولت دگرگون کرد.

ظاهراً دوستان تصمیم‌گیرنده در دولت اطلاع ندارند که اگر اعضای یک خانوادۀ معمولی پنج‌نفره در این سال نو بخواهند هرکدام یک دست لباس و کفش نو بخرند، چه مبلغی باید پرداخت کنند یا از قیمت آجیل و شیرینی و میوه و شست‌وشوی پرده و فرش زیر پایشان بی‌خبرند؛ البته یک راه دیگر هم وجود دارد: همان لباس و کفش کهنه را بپوشند، میوه و آجیل نخرند و فرششان را در خیابان کنار جوی آب کشاورزان بشویند، به‌دلیل اُمیکرون مسافرت هم نروند و دیدوبازدید را هم قطع کنند و در یک کلمه به‌طورکلی نوروز را فراموش کنند و پای تلویزیون بنشینند و با برنامۀ خندوانه، در ظاهر یک شکم سیر بخندند.

در پایان، نگارنده از دولت مجاهد و انقلابی تقاضا دارد درخصوص معیشت افراد فرودست جامعه تجدیدنظر کنند و اگر در حال حاضر دولت در تحریم است و درآمدش کم است، خوب بود لااقل به‌جای یک سکه بهار آزادی، یک ربع سکه یا نصف حقوق یک ماه را به‌عنوان عیدی تعیین می‌کردند تا اعتماد این مردم وفادار و صبور را بهتر و بیشتر جلب کنند و مردم در این سال نو ضمن دعاگویی و داشتن آرزوی توفیق برای ایشان، چون گذشته به مسافرت بروند، شادی کنند، دیدوبازدید کنند و لباس نو بپوشند.