به گزارش ایرانیان فردا، البته بر کسی پوشیده نیست یکی از راه‌های مهم حل مشکلات اقتصادی کشور برچیده‌شدن تحریم‌هاست و اکثر مشکلات عدیده‌ای که گریبان ملت مظلوم ایران را گرفته، ناشی از مسئلۀ تحریم است. اصولاً هر کشوری در زمان صلح و آرامش بهتر می‌تواند به پیشرفت و توسعه برسد و رفاه مردم هر کشوری را می‌توان با دیپلماسی قوی و تعامل‌داشتن با کشورهای دیگر جهان، توأم با عزت نفس ایجاد کرد؛ چون اصولاً جنگ و ستیز و تنش بر جوانب مختلف زندگی مردم تأثیر منفی خواهد گذاشت و ازلحاظ اجتماعی، روانی، اقتصادی و بسیاری از جنبه‌های دیگر، مردم یک سرزمین را با چالش‌های زیادی مواجه خواهد کرد؛ بنابراین، حرکت در مسیر مذاکره نه‌تنها سخن سخنگوی وزارت خارجه‌مان، بلکه خواستۀ اکثر مرم کشورمان نیز است؛ ولی متأسفانه افرادی ظاهراً همۀ مسائل کشور را از دریچۀ دشمنی و ستیز با کشورهای دیگر می‌بینند و بر این باورند که کشور ما باید همیشه در حال ستیز باشد.

گمان می‌کنند پس از گذشت چهل‌واندی سال از انقلاب اسلامی ایران، مردم همچنان باید با دنیا در حال جنگ باشند؛ کما اینکه هر روز بحث از جنگی جدید به میان می‌آورند. روزی بحث جنگ اقتصادی است و مردم را به مقاومت دعوت می‌کنند و از آنان می‌خواهند مثل مردم یمن با یک لنگ و نان خشک زندگی را سر کنند.

روزی دیگر از جنگ نفت و موانع فروش آن دم می‌زنند و می‌گویند باید برای فروش نفت، تحریم‌ها را دور بزنیم. زمانی از جنگ آب بحث می‌شود و مردم را نگران کمبود این مادۀ حیاتی می‌کنند. زمانی هم حرف از جنگ انرژی به میان می‌آورند.

یکی از تئوریسین‌های جناح اصولگرا به‌نام حسن عباسی که اصولاً عادت دارد دل مردم را خالی می‌کند و با ارائۀ تئوری‌های جورواجور خود، موجبات تشویش و اضطراب مردم را فراهم کند و فکر می‌کند هیچ‌گاه این مردم نجیب و غیرتمند و باحوصله نباید خوابی آسوده داشته باشند، روزی به جنگ رسانه‌ای اشاره کرده و بر این باور است جهان با استفاده از سلاح‌های غیرنظامی و تبلیغاتی و اعتقادی و با تأثیرگذاری بر عقاید و فرهنگ و سیاست و با محتواهای مسموم در فضای مجازی به سراغ ما می‌آید و اخیراً نیز جنگ نان را مطرح کرده که از قرار، درصد زیادی از گندم دنیا را چینی‌ها را انبار کرده‌اند و بقیۀ آن نیز تحت‌الشعاع جنگ روسیه و اوکراین قرار گرفته است و بنابراین جنگ نان به راه افتاده است!
به این فردی که اعتقاد دارد تخصص فقط داشتن سواد و مدرک دکتری نیست، باید گفت در دنیا قریب به دویست کشور وجود دارد که جمعیتی قریب به هشت‌میلیارد نفر در آن زندگی می‌کنند و دراین‌میان، کشورهایی چون سوئیس به‌طورکلی مردمشان را از منازعات بین‌المللی دور می‌کنند.

لذا باتوجه‌به جمعیت کشورشان، درآمد متوسط هر فرد سالانه قریب به نودهزار دلار است که باتوجه‌به دلار سی‌هزارتومانی، هر فرد در سوئیس سالانه 2میلیاردو700میلیون تومان درآمد دارد و تئوریسین‌های آنان نیز هر روز آنان را به جنگ جدیدی در دنیا سوق نمی‌دهند و از نعمات الهی آرامش و آسودگی خیال نیز برخوردارند.
آقایانی که گمان می‌کنید ما باید همه‌روزه در پی تنش جدیدی باشیم، آگاه باشید حق مردم این نیست! مردمی که به سلطنت 2500سالۀ پادشاهی پایان دادند، مردمی که هشت سال با حکومت بعثی و شقی‌ترین افراد جهان جنگیده و از خود دفاع کرده‌اند، چرا هنوز باید برای تهیۀ نان و پنیر خود با چالش روبه‌رو باشند؟

چرا هنوز باید با سبد معیشتی و یارانه روزگار بگذرانند و در طی دو یا سه ماه اکثر کالاهای مصرفی خود را 100درصد گران‌تر بخرند و در مقابل، به لطف و مرحمت برنامه و بودجۀ کشور، فقط 10درصد اضافه‌حقوق بگیرند؟

آیا واقعاً مضحک نیست مردم کشوری که دهمین مقام دنیا را به‌لحاظ منابع اعم از نفت و گاز و جنگل و دریا و معادن کمیاب دارد، با اختلالات روانی یا افسردگی و نزاع‌های شبانه‌روزی خانوادگی ناشی از فقر و بی‌پولی روبه‌رو باشند؟

آیا حق جوانان ما این است که علی‌رغم تحصیلات عالی و تکمیلی بیکار باشند و نان‌خور پدر کارگر یا حقوق‌بگیر خود آن هم با حقوق اندک باشند؟
به‌راستی تا کی مردم ما باید دلهره داشته باشند که مثلاً فلان کشور با پیشرفت در فضای مجازی موجب انحراف مردم ما خواهد شد؟ تا به کجا بار غم نان و آب داشته باشند و هر روز تحت‌عناوین مختلف با ناملایمات مواجه باشند؟

مگر پیامبر(ص) که بهترین و والاترین مخلوق خدا از ازل تا ابد است، با دشمنان مذاکره نمی‌کرد و در منطقۀ حدیبیه صلحی ده‌ساله با کفار آن زمان منعقد نکرد تا مردم مسلمان آن زمان به آبادانی برسند و جهانی بهتر بسازند تا بهتر بتوانند دین خدا را بسط دهند؟
به‌هرحال، به نظر نگارنده می‌رسد که دست‌اندرکاران روابط خارجی ما باید با همۀ کشورها دوست بوده و با مذاکره، پیگیر منافع مردم باشند و این حق مردم است که پس از سال‌ها تحمل سختی و مرارت، اندکی در رفاه و آسایش بوده و مرز و بوم آنان آباد و توسعه‌یافته باشد و از اکثر کشورهای توسعه‌یافته جلوتر باشند.