هفتۀ قبل رئیس‌جمهور کشورمان در سفری به استان خراسان رضوی در جمع علمای آن دیار، عملکرد دولت سیزدهم را تبیین کردند؛ ازجمله اشاره کردند رشد اقتصادی که در زمان تحویل دولت 4/0درصد بوده، هم‌اکنون به 5درصد رسیده و تا پایان سال 1401 به 8درصد هم خواهد رسید.

از طرفی ایشان فروش نفت را در آن زمان کمتر از دویست‌هزار بشکه دانسته‌اند؛ ولی هم‌اکنون شرایط فروش این سرمایۀ خدادادی را عالی توصیف کردند و آن را به‌میزان قبل از تحریم‌های ناجوانمردانۀ آمریکا دانستند و مهم‌تر اینکه پول حاصل از فروش نفت به کشور بازمی‌گردد.

در اینجا پرسش‌هایی مطرح می‌شود؛ ازجمله اینکه آیا قیمت طلا و ارز نیز به پیش از تحریم‌ها بازمی‌گردد؟ آیا وضعیت معیشتی مردم بهبود پیدا خواهد کرد؟ آیا قیمت دلار به زیر چهارهزار تومان و قیمت سکه به حدود دومیلیون تومان خواهد رسید؟ آیا قیمت گوشت و برنج و سایر کالاها به قبل از تحریم‌ها برگردانده خواهد شد؟ هم‌اکنون که مجلس انقلابی ایران با حذف ارز 4200تومانی موافقت کرده و مدعی است خللی در زندگی مردم به وجود نمی‌آید، آیا قیمت دارو و نان و مرغ و تخم‌مرغ افزایش پیدا نمی‌کند؟ آیا هم‌اکنون که قیمت یک کیلوگرم گوشت به یک‌صدوهفتادهزار تومان و قیمت یک کیلوگرم برنج به هفتادهزار تومان رسیده است، باتوجه‌به فروش نفت، آن هم به‌میزان سابق و بازگشت پول آن، مردم قادر خواهند بود گوشت و برنج و سایر احتیاجات و مواد ضروری خود را با قیمت قبل از تحریم تهیه کنند؟

همان گونه که رئیس سازمان برنامه و بودجه اظهار داشتند، مردم از تورم 50درصدی رنج می‌برند، آیا دولتی که با دستان پر به میدان آمده، می‌تواند به ثبات اقتصادی کمک کند؟ آیا دولت با حذف ارز 4200تومانی به فکر مردم است تا زندگی بهتری برایشان فراهم کند؟ آیا سفرۀ نیمه‌خالی مردم خالی‌تر یا باتوجه‌به فروش نفت و بازگشت پول آن، پروپیمان‌تر خواهد شد؟
به‌طور قطع مردم عادی گناهی نداشته و ندارند که در سایۀ شوم تحریم‌ها و فروش‌نرفتن نفت، بیشترین فشار را تحمل کنند. حال که به اذعان عالی‌ترین مقام اجرایی‌مان سرمایۀ خدادادی خود را به‌طور کامل می‌فروشیم و پول آن را دریافت می‌کنیم، باید وعده‌های آقای میرکاظمی، رئیس سازمان برنامه و بودجه، تحقق یابد و ازحیث تورم جزء پنج کشور اول جهان باشیم؛ ولی شوربختانه هم‌اکنون جزء هشت کشور جهان ازحیث فلاکت هستیم.

خوانندگان گرامی به‌خوبی می‌دانند بیکاری و تورم شاخص فلاکت در جامعه است. بدیهی است اولین آسیبی که جامعۀ فلاکت‌زده می‌بیند، این است که مردم آن جامعه به حاکمان بی‌اعتماد می‌شوند؛ لذا برای اینکه مردم کشورمان دچار فشار روانی ناشی از مشکلات اقتصادی نباشند، دست‌اندرکاران باید تمام‌قد در فکر بازگشت به اقتصاد قبل از تحریم باشند؛ ضمن اینکه ثبات اقتصادی موجبات امید و اطمینان مردم را فراهم کنند.

به‌راستی گناه مردم چیست که با گذر زمان باید شاهد بی‌ارزش‌ترشدن پول خود در جهان باشند و از آن سو بهای همۀ کالاهای مصرفی آنان بی‌رویه افزایش پیدا کند؟ هم‌اکنون که قیمت هر بشکه نفت به صد دلار رسیده است و همان طور که بیان شد، به‌میزان قبل از تحریم‌ها نفت می‌فروشیم و پول آن به کشور بازمی‌گردد، دیگر هیچ دلیل موجهی نمی‌ماند که آن فردی که حداقل حقوق و درآمد را دارد، ماه‌ها نتواند یک کیلوگرم گوشت یا چند کیلوگرم برنج و مقداری میوه برای فرزندان خود تهیه کند و هر شب با شرمساری به کاشانۀ خود مراجعه کند و زمانی وارد منزل شود که بقیه خواب باشند.

در اینجا نگارنده از دولت تقاضا دارد اگر قرار است ارز ترجیحی را حذف کنید تا دستان دزدان و اختلاسگران از آن قطع شود، خود کاری کنید تا با فروش نفتی که داریم، ارزش پول ملی‌مان ارتقا پیدا کند و دیگر به ارز ترجیحی نیازی نباشد و به‌طورکلی آن‌چنان پول ما ارزش پیدا کند که هیچ ارزی بر ارز دیگر ترجیح نداشته باشد و هیچ‌کس در پی ارز ترجیحی نباشد و به امید آن روزی که به‌طورکلی دیگر بحث ارز ترجیحی یا ارز نیمایی از میان برود و ما همۀ کالاهای وارداتی موردنیازمان را مثل ده‌ها کشور دیگر با پول ارزشمند خودمان مبادله کنیم و مردم نیز با تلاش روزافزونی که دارند، بتوانند زندگی مرفهی برای خود و فرزندانشان بسازند.